Shpërblimi i fëmijëve në mënyrën e duhur.

Ekspertë të ndryshëm sugjerojnë udhëzime që duhen ndjekur në përdorimin e shpërblimeve të jashtme. Disa nga këto rekomandime janë:

1. Përdor shpërblimin më të dobët të mundshëm për të forcuar sjelljen. Mos përdor para nëse një copë ëmbëlsirë bën punë; mos përdor ëmbëlsirë nëse lavdërimi funksionon. Efekti i mirë i shpërblimit nuk vjen aq shumë nga shpërblimi në vetvete sesa nga qëllimi i tij.

2. Kur është e mundur shmangni përdorimin e shpërblimit si stimul. Për shembull mos thoni “nëse bëni X do t’ju jap Y”. Në vend të kësaj kërkojini nxënësve të kryejnë dëtyrën dhe pastaj mundësojini shpërblim për plotësimin e detyrës. Në shumicën e rasteve shpërblimet funksionojnë më mirë kur janë surpriza të kënaqshme.

3. Shpërble në një shkallë të lartë në stadet e hershme të të mësuarit dhe redukto frekuencën e shpërblimeve ndërkohë që të nxënët përparon. Nuk është e nevojshme të shpërblesh një sjellje që ndodh ndërkohë.

4. Mbani mend që një shpërblim efektiv për dikë mund të mos funksionojë me një nxënës tjetër. Vlera e një shpërblimi duhet të gjykohet nga efekti që ka në sjellje.

5. Shpërble vetëm sjelljen që dëshiron të përsëritet. Nëse ofron “yje të arta” për tre esetë më të mira në klasë, ti po shpërblen konkurencën dhe mos u surprizo nëse studentët nuk bashkëpunojnë me njeri-tjetrin. Dhe nëse gërmezimi nuk llogaritet mos prit të kesh një gërmëzim të shkëlqyer.

Shpërble suksesin dhe vendos standarte. Një mënyrë e mirë për ta bërë këtë është të shpërblesh përmirësimin ose progresin drejt qëllimit. Shmang shpërblimin e nxënësve thjesht për pjesëmarrjen në një aktivitet pa vlerësuar cilësinë e performancës.

Nxitja e vetëvlerësimit te nxënësit.

Çfarë duhet të bëjnë shkollat që të nxisin vetëvlerësimin te nxënësit ? Në mënyrë që të përmirësojnë vetëvlerësimin te fëmijët, mësuesit duhet të jetë në kujdesshëm në mënyrën si e japin feedback-un. Dweck (1999) argumenton se dhënia e feedback-ut për një qëllim të veçantë (të mësuarin, performancën) do të jetë më efektive për vetëvlerësimin e fëmijës krahasuar me lavdërimin e orientuar nga personi. Kjo do të thotë se duhen shmangur përdorimi i shprehjeve të tilla si: “Jam krenar për ty” “wow ke punuar shumë”. Në vend të kësaj fokusojeni lavdërimin te detyra ose procesi. Lavdëroni perpjekjen ose strategjinë specifike të nxënësit. Për shembull: “Vura re se përdore kubat për ta zgjidhur atë problem, kjo është një strategji shumë e mirë”. “Vura re se nuk bërë gabime ne llogaritje këtë herë”. Kur përdoret ky lloj feedback-u ju i drejtoheni edhe vetëvlerësimit të nxënësit edhe nivelit të tij të motivimit për arritje akademike. Vetëvlerësimi është i rëndësishëm brenda dhe jashtë

Makinat Llogaritese Tek Nxënësit.

Këshilli kombëtar i mësuesve të matematikës ka publikuar një deklaratë pozicionuese që flet për përdorimin e makinave llogaritëse në edukimin e fëmijëve. NTCM rekomandon integrimin e makinave llogaritëse në programet shkollore të matematikës në të gjitha klasat. Këshilli drejtues jep arsyen racionale që qëndron pas qëndrimit të tyre: “Kërkimet dhe eksperienca mbështesin potencialin e përdorimit të duhur për të rritur të nxënët e matematikës. Makina llogaritëse mendohet që rrit përfitimet konjitive që përfshijnë sensin e numrave, zhvillimin konceptual dhe vizualizimin”. Komiteti rekomandon që çdo nxënës duhet të ketë akses tek makinat llogaritëse. Ata konstatojnë që të gjithë mësuesit e matematikës duhet ta promovojnë përdorimin e kësaj teknologjie. Në tezën e saj të doktoraturës në 1990 Porter citoi një studim të Reys dhe Reys të 1987 që nxorri si përfundim se: “çdo shkollë duhet të ketë politika të qarta të përdorimit të makinave llogaritëse, përndryshe mësuesit në të një

Disonanca Konjitive

Njerëzit tentojnë të kërkojnë konsistencë në besimet dhe perceptimet e tyre. Por çfarë ndodh kur një nga besimet tona bie në konflikt me një besim tjetër që ekziston në mendjen tonë? Leon Festinger në librin e tij “teoria e disonancës konjitive” (1957) e përshkruajti termin “disonancë konjtive” si një gjendje parehatie që ne përjetojmë nga të paturit e dy besimeve konfliktuese. Festinger thekson se disonanca konjitive krijon shqetësime për gjendjen dhe aktivitetin mendor të individit, pasi atij i duhet të bëjë gjëra që nuk përputhen me njohuritë apo me mendimet e tjera të tij. Një supozim kyç i teorisë është se njerëzit duan të përmbushin pritshmëritë e tyre në njohjen e realitetit, për të krijuar një ndjesi të ekuilibrit psikologjik. Kur ndodh kjo mospërputhje besimesh dhe perceptimesh duhet ndryshuar diçka në sjellje ose mendim në mënyrë që disonanca të reduktohet ose eleminohet. Kjo vjen si pasojë e kërkesës së vazhdueshme të njerëzve për të patur konsistencë të brendshme. F

Psychology.al

Search This Blog