Njerëzit tentojnë të kërkojnë konsistencë në besimet
dhe perceptimet e tyre. Por çfarë ndodh kur një nga besimet tona bie në
konflikt me një besim tjetër që ekziston në mendjen tonë? Leon Festinger në
librin e tij “teoria e disonancës konjitive” (1957) e përshkruajti termin
“disonancë konjtive” si një gjendje parehatie që ne përjetojmë nga të paturit e
dy besimeve konfliktuese. Festinger thekson
se disonanca konjitive krijon shqetësime për gjendjen dhe aktivitetin mendor të
individit, pasi atij i duhet të bëjë gjëra që nuk përputhen me njohuritë apo me
mendimet e tjera të tij. Një supozim kyç i teorisë është se njerëzit duan të
përmbushin pritshmëritë e tyre në njohjen e realitetit, për të krijuar një
ndjesi të ekuilibrit psikologjik. Kur ndodh kjo mospërputhje besimesh dhe
perceptimesh duhet ndryshuar diçka në sjellje ose mendim në mënyrë që disonanca
të reduktohet ose eleminohet. Kjo vjen si pasojë e kërkesës së vazhdueshme të
njerëzve për të patur konsistencë të brendshme.
Festinger (1957) thotë:
“disonanca konjitive mund të shihet si një gjendje e ndodhive të mëparshme e
cila udhëheq aktivitete që orientohen drejt uljes së disonancës njësoj siç uria
udhëheq aktivitete të orjentuara drejt reduktimit të urisë”
Rritja e Disonancës Konjitive varet nga
·
Rëndësia
që ka subjekti për ne.
·
Sa
fort konfliktohen mëndimet e mospërputhura.
·
Paaftësia
jonë për të racionalizuar dhe zgjidhur konfliktin.
Për të lehtësuar tënsionin në mund të ndërmarrim një
nga këto tre veprime:
·
Të
ndryshojmë sjelljen.
·
Të
justifikojmë sjelljen duke ndryshuar njohuritë tona të konfliktit
Të justifikojmë sjelljen duke
shtuar njohuri të reja.
BURIMET: https://www.changingminds.org/
